دوره ابتدایی و متوسطه اول را در روستایی محروم در خراسان شمالی درس سپری کردم. برای بعضی از درس‌ها دبیر تخصصی نداشتیم! و حتی اسم کتاب کمکی را هم نشنیده بودم! نمی‌توانستم تصور کنم که روزی میشه درس‌ها را به کمک فیلم یاد گرفت!

در دوره ابتدایی معلم ما چند نفر از دانش‌آموزان کلاس رو انتخاب کرد تا برای شرکت در آزمونی به شهر بریم، نمیدونم شاید آزمون مدارس نمونه بود. ولی حتی وسیله رفتن به شهر هم پیدا نشد و ما از رفتن به جلسه آزمون محروم شدیم!

برای متوسطه دوم به خوابگاهی شبانه روزی در شهر اسفراین رفتیم که حدودا 20 نفر در هر اتاق بودیم و طبیعتا درس خواندن در چنین شرایطی سخت بود. چون ریاضی من خوب بود، بچه‌ها مشکلات ریاضی خودشون رو از من می‌پرسیدن و این شرایط باعث شد با مشکلات ریاضی بچه‌ها آشنا بشم و از همون موقع یاد گرفتم ریاضی رو به زبان ساده و عامیانه تدریس کنم.

اکنون به برکت فضای مجازی، دیگه شاگردان من محدود به یک روستا یا شهر نمیشن و از سراسر کشور دانش‌آموزانی دارم که از آموزش‌های من استفاده می‌کنن و این یعنی اینکه: بهانه نیاریم که امکانات آموزشی نداریم، بچه‌ی روستا هستیم، پایه‌ی ما ضعیفه، معلم خوبی نداریم و …

موفق باشید.